Wommels, de Terp 8 juni 2002

In het kader van de open dag van de plaatselijke ondernemersvereniging was er overdag nogal wat ferdivedaasje in Wommels. Wie tijdig aanwezig was kon bedrijven en demonstraties bezoeken. Voor het jûnsfermaak was o.a. Reboelje ingehuurd. Reboelje en Wommels: het heeft wat en er leeft wat. Misschien was dit - spelen voor een thuispubliek - ook nèt wel even dat wat Reboelje nodig had, want vorige week sloeg de vonk nou niet bepaald over. Deze keer bewees Wommels opnieuw het leukste publiek (sorry Burgum, Bantega, Engelum etc.) bijeen te kunnen brengen. Voor wie er niet was:

Het is prachtig mooi weer aan het begin van de avond en er hangt een lekkere losse sfeer. Iedereen babbelt wat met iedereen. 'n Biertje drinken, 'n hamburger wegwerken en dat soort dingen. Je kijkt op de klok en het schiet maar niet op. Wat achteraf opvalt is dat niemand die ik sprak het over het WK-voetbal heeft gehad. We zijn er echt niet bij en dat lijkt zo de normaalste zaak van de wereld. Op de Terp staat een bijna nieuwe feesttent. Een tent die nog niet geleefd heeft, zo lijkt het. Voor de verandering doet de band weer eens een soundcheck, al hebben sommigen dat niet in de gaten. Ze vragen zich af hoe die korte nummers heten. Ik wil nog even kort terug naar vorige week (zie verslag Koudum). Het waren Akke en Joke die vijf nummers voor het einde pas binnenkwamen. Ze zijn altijd laat, maar die keer was het vanwege een striptease-act. Dat is nou een leuk idee voor de laatste twee Reboelje-optredens, opperde ik nog. Ik weet niet of het daardoor komt, maar beide dames waren deze keer op tijd! En er waren er nog veel meer. Al was het een reünie.

Reboelje doet het vandaag geheel op eigen kracht. Geen Three-ality, geen Hans Boschma, geen Remi Adriaansz en zelfs geen Douwe Poelstra. Het is een uur of half elf en de band is zover. Het publiek nog niet; dat staat bij de tap in de tent of bij de tap buiten de tent. Een opzwepend melodietje lokt ook hen schoorvoetend naar binnen. De aftrap is voor Wûnslân, jou it kleur! Het nummer wordt goed ontvangen door het publiek en er is zelfs al voorzichtig applaus. Een paar nummers verder bij de Muzykman is het een stuk uitbundiger. Het geluid is dan al behoorlijk opgeschroefd. Myn freon staat ook weer op de setlist. Het klinkt nog steeds goed en staat jammer genoeg eveneens nog steeds niet op cd. Folksgerjocht sluit de eerste set af. Een korte, maar degelijke set. Wat nou degelijk, zul je denken? Tja, ik ben nogal een zeikerd die op het onverwachte let.

De volgende set begint inmiddels traditioneel met Nij begjin. Groupies vooraan krijgen meer en meer concurrentie. Ze verspreiden een walm van knoflook en dat schept een zekere afstand. Er zijn al vijf, zes rijen met vibrerende fans. De vloer is daar ook debet aan. Wie niet beweegt schudt toch lekker mee. We zien de eerste valpartijen, al wijd ik die niet direct aan de vloer. In deze tweede set gaat in bijna ieder nummer wel iets mis, maar door de goede verstandhouding met het publiek maalt daar niemand om. Grote kerels van 40 jaar en ouder staan als in een soort van trance te …. te …. ja wat doen ze eigenlijk? Ze genieten. Volop. Ook dat is Reboelje en Wommels.
Jan B. te Heerenveen maakt zich uit de voeten bij Marije Maria. Hij mist het onverwachte, want zo'n uitvoering, met basgitaar en met echt gefluit zagen we nog niet eerder. Wat gebeurt er? Tsjerk kan de fluit niet vinden. Die fluit die zo bepalend is voor dat nummer. Nou loopt hij wel vaker wat te zoeken en net als die hand aan het oor heeft hij dat soort van rituelen. Steeds onrustiger loopt hij heen en weer, maar dat k..ding is nergens te vinden. Uiteindelijk pakt ie dan z'n basgitaar maar weer op. Tegelijkertijd komt dè passage van de fluit die er niet is. Of tòch? Je had die gezichten van Marius en Tsjerk moeten zien op het moment dat Durk en Tiede het op een fluiten zetten. Dat ene stomme moment dat zomaar uit de lucht komt vallen. Op zo'n moment zie je heel even wat deze band bij elkaar houdt. Het ene moment is het van: o jee, we gaan voor schut. Maar op het andere moment is er het vertrouwen op elkaar. Het tekent de broederband, maar dan sterker. Sorry, ik draaf weer door.

De derde set dan. Het laatste beetje publiek dat nog buiten stond is nu ook binnen en ander publiek is weggegaan. De sfeer wordt er ook niet minder op. De set begint nog rustig met Langstme, maar daarna gaat de tent stukje bij beetje op z'n kop. Een nummer is nog niet afgelopen of het publiek heeft alweer honger naar het volgende, en dat terwijl bijna het gehele gebruikelijke repertoire al voorbijgetrokken is. De band heeft er ook duidelijk zin in. Hoe later het wordt, des te beter de nummers. De toegift die een week eerder al gepland was krijgt Wommels er bij. En dat ver in blessuretijd. De deade man groeit wederom uit tot één van de beste nummers deze nacht. De gitaren en oh, die drums in dat nummer hè… De Tunnel fan it ljocht mag er trouwens ook zijn. Dan is het kwart over twee. De gitaren gaan af, maar dit publiek hoeft niet meer om een toegift te roepen. Marius begint gewoon. Trije. Het is weer showtime. Durk schreeuwt zich de longen uit z'n lijf. Tiede heeft nog een paar mooie pasjes in petto en Rommert slaat zich helemaal lam. Een kwartiertje later als de band al aan het bier zit heeft het publiek nog steeds honger. Hee-o-e-o …. Maar de band komt niet meer terug. 25 nummers gespeeld en het is wel mooi zo. De tent heeft Reboelje overleefd.

Teade de Groot

Hieronder weer even een lijstje van welke albums de gespeelde nummers komen.
Myn freon: Nog niet op cd (20-03-2003)
Wûnslân; Heitelân: Wûnslân (2001)
Simmersliep; Hein; Marije Maria; De lêste nacht; Doch de raaie: De Oere O (2000)
It famke, de hûn en de houtkapper; De deade man: Yn in sabeare wrâld (1999)
Langstme; Tunnel fan it ljocht: De Brulloft (1996)
Nij begjin; It folksgerjocht; Merkeman: Merkeman (1996)
Wurch; Dyn prins; Medusa; Der is net mear: Medusa (1994)
Fûgel yn dy; Gjin liger: Simmersnie (1992)
Muzykman; Nûmerke 12; De Swarte Ridder; Trije: Magysk teater (1991)