Wommels, Dielshûs Sneon/saterdei 23 maart 2002
Met enige regelmaat is Reboelje in "It Dielshûs" te bewonderen. Zo'n twee keer per jaar is geen uitzondering. Misschien was de uitbater daarom wel een beetje bezorgd. Hij zat er een beetje over in of het wel vol zou lopen. De mensen hier kennen Reboelje zo langzamerhand wel. Er moest nog een klinkende naam bij. Het werd dus Twarres. Twarres kwam, met band en een heleboel spulletjes. Ze mochten om half elf 's avonds aan hun optreden beginnen.
Het publiek heeft dan inmiddels flink honger gekregen naar een stukje muziek. Ze worden beloond. De band weet wat muziek maken is en het geluid staat als een huis. Twarres wisselt de rustige nummers keurig af met iets steviger werk. Het publiek is spontaan en sportief. Sinds Twarres voor het grote geld/succes gaat is het net of wij nuchtere friezen er niet veel meer mee op hebben. Dit publiek zingt mee, klapt op commando en kan het als geheel best waarderen. Het is een wereld van verschil ten opzichte van mijn eerste kennismaking met Twarres, twee jaar tijdens de iepen dei van Omrop Fryslân. De toegift is nou niet echt van het nivo "Trije", maar voor de rest is het een prima opwarmer.
Buiten wordt het
steeds kouder, binnen steeds natter en dan opeens is het Oere 0 oftewel middernacht:
Hawar! het begin van zondag 24 maart. In mijn buurt wordt om raak gezoend want
onze krullenbol Heine is nu 40 jaar. Hij loopt meestal in zijn Oere 0 T-shirt
met "CREW" opdruk en deelt wel eens pinda's uit. Hij heeft Reboelje
uitgenodigd en die beginnen dan ook spontaan te spelen. De nummers en de volgorde
krijg je een ander keertje wel weer van me. Ik heb de setlist namelijk weggegeven.
Reboelje wil vannacht niet onderdoen voor de achtkoppige Twarres-act en heeft
daarom assistentie ingeroepen van de dames Sanne,
Femke en Marieke alias Flat Out en alleskunner Hans Boschma alias The Horn
alias King Copper en Sido Martens alias de stand-in tijdens de afgelopen optredens
waarbij Durk niet kon meespelen. Hij, Durk, is
er dus weer bij en dat doet ons allen goed.
In de eerste set komen de nummers van Wûnslân bijna allemaal voorbij.
Zo horen we "Stimmen" ook eens live; iets dat tijdens de reguliere
optredens niet eerder gebeurde. Naast Wûnslân horen we bekende nummers
als "Langstme" en "Medusa". Op verzoek laat Flat Out horen
waar ze voor zichzelf mee bezig zijn. Volgens Marius winnen ze de ene na de
andere talentenjacht.
Tijdens de pauze ga ik even bij de familie langs. Wie zich het verslag van maart 2001 nog herinnert weet dat we toen met twintig mensen (voornamelijk familie) aanwezig waren. Nu zijn het er nog acht, maar ze vermaken zich prima. Douwe, de fanclubman zit boven met een kennis. Jan, heet hij, met een korte achternaam. Ze hebben alles onder controle. Eigenlijk schijnt iedereen zich prima te vermaken want er gaat niemand naar huis. Tegen half twee begint Reboelje aan het vervolg. Marius vertelt tussen de bedrijven door nog even dat de band vandaag precies 15 jaar bestaat. Alsof het niets is. 15 jaar in dezelfde samenstelling en 15 jaar zonder reboelje.
Zoals gewoonlijk
gaat het dak er weer eens af naarmate de set vordert, al is men in Wommels minder
uitbundig dan bijv. in Burgum, twee weken geleden. Maar, als je net zoveel drinkt
als Tseard H. en z'n maten dan komt het vanzelf. Tot vreugde van één
van m'n broers wordt "Gjin liger" weer gespeeld. Het slaat niet op
hem, maar toch heeft hij er iets mee. Pa Hofman zit dan allang weer in de taveerne.
Helaas voor hem is de schuifwand naar de zaal gesloten en daarom moet hij zo
nu en dan z'n hoofd om het hoekje steken. "Wat hew ik un prachtige avond",
herhaalt hij voortdurend.
Wie ook een prachtige avond hebben zijn de groupies. Hanneke is vandaag alleen
op stap en moet dansen, voelen, ruiken etc. en moet ook
nog foto's maken die dit verslag verluchten. Intussen speelt Reboelje vrolijk
verder met Marije, de Tunnel en de Raaie totdat . . . totdat "Trije"
wordt ingezet. Dat betekent dus alle remmen los en kijken wie het gekst doet.
De meeste mensen blijven met hun lichaam enigszins schokkend op beide benen
staan, maar vooraan krioelt het lekker in elkaar om en soms valt het om. En
maar zingen: hee-o-hee-o-o. Eindelijk, de laatste klappen van Rommert en dan
is het afgelopen. Met een keurige buiging nemen de artiesten afscheid van het
publiek. De band is al minutenlang van het podium en nog houdt het publiek vol.
Hee-o-hee-o-o. Het heeft geen zin meer. Het is kwart voor drie en Wommels staat
weer op de kaart.
teade