Bolsward, De groene weide                                    29 december 2001

Het is op sommige plaatsen behoorlijk winters. Bijna overal ligt sneeuw, maar de temperatuur is boven nul en de belangrijke wegen zijn schoon. Door die omstandigheid zijn we, Jenny en ik, keurig op tijd in Bolsward. Op het podium speelt MEM, een voor mij onbekende band. Het is muziek, wat theater en het is ook nog grappig. Het boeit me niet, maar dat komt niet omdat ze niet goed zouden zijn, ik heb geen zin om er naar te luisteren. We doden de tijd door wat met anderen te kletsen. Zo langzaamaan druppelen de bekende Reboelje-volgers binnen. Ruim voordat zij los zullen gaan is iedereen er wel zo'n beetje. Voor het overige is het niet druk. Hanneke en Jan sjouwen tassen mee met foto-apparatuur en reeds afgedrukt fotowerk. Er gaan diverse enveloppen met foto's van hand tot hand. Het is wel duidelijk. Ze zijn weer uren en uren in de weer geweest om voor de "Reboelje-familie" (eng hè?), die overigens steeds groter wordt, setjes met foto's te maken waarop zijzelf en de bandleden zijn te zien. Van diverse optredens is er fotowerk. Van bijv. Oudemirdum zijn een stuk of zes foto's als een harmonica aan elkaar geplakt. Een bijzonder mooie reportage. En dat is nog niet eens het enige. Ja, we treffen het maar met zulke fans.    Nadat MEM is bedankt worden de instrumenten voor de hoofdact gestemd. Rommert speelt weer conventionele drums en een half uurtje later klinkt dan het voor ons zo mooie geluid. Waren er in Parrega nog vier "groupies" die vanaf de eerste noot dansen, nu zijn het er al twee keer zoveel. De laatste twee theaterconcerten hebben ze zich wat teveel moeten inhouden, zou het niet? Het eerste nummer is het instrumentale, Paradys. Dyn geheim, één van de nummers van de nog op te nemen cd, volgt en is al een vaste waarde aan het worden. De groupies hebben de ogen gesloten en met de neus naar de grond schudden ze langzaam hun hoofd. Hoewel deze locatie in Bolsward best gezellig is lijkt zich een strijd af te spelen rondom licht en geluid. Het podium is vrij laag en niet al te groot. Het plafond van de zaal is ook laag en licht van kleur. Vooral als je iets verder van dat podium vandaan staat is het alsof je met z'n allen in een tunnel staat. Het komt hier op neer dat het geluid voorin anders is dan achterin. Vooral bij de gitaarsoli van Tiede valt mij dat op. De eerste set vliegt ook nu weer voorbij. De Spaansche mich maakt een eind aan een aantal rustiger nummers. Dat werd tijd ook want we willen weer 's meebrullen: lytta vesicatoria! Op de setlist staat een aantal verrassingen. Deze keer neemt Marius de gitaar van Durk over voor Salt wetter. Durk speelt daarbij op mondharmonica en Tiede doet een fantastische solo. Een mooi slot van deze eerste set. In de pauze komt er een waarschuwende vinger op me af. Martje zit er aan vast. Wat nu weer?? "IK HEET N-A-N-T-J-E."... Nijntje, maar dan met een A. Nantje de Boer! Nu weet iedereen het. Een trio Harlingers houdt mij vervolgens staande: "bistou fan dat fanclubboekje?". "Nou, ik skrief wellus iets over optredens", zeg ik. "Mooi su, de forige keer werden wij un sootsje ongeregeld noemt", zegt de een. "Oh, wee'k niks fan ju; dat hew ik seker niet skreven", zeg ik. "Nou, wij fonnen dat eigenlijks wel un compliment", zegt de ander weer. Er komt nog een dame bij. "Zij is ônze Bob, sien?". Niet verkeerd, denk ik en zo kletsen we nog een tijdje verder. Ze willen Reboelje graag een keer naar Harlingen komen laten, maar dat zal nooit wat worden omdat ze in Harlingen een beetje antifries zijn. Tenminste, zo leggen zij me dat uit. En de Visserijdagen ... probeer ik nog, maar het blijft nee. "Dou bist un skoenpoetser", wordt me nog naar de kop geslingerd. "Om datstou uut Liwadden komst!", gaat het verder. Samen bekijken we mijn schoenen: dat gaat dus niet op. Tijd voor de tweede set. Die begint even verrassend met Flecht. Een rustig begin, gevolgd door Nij begjin. De tweede set ontpopt zich als zo vaak in een waar gekkenhuis. Het maakt allemaal niet zoveel meer uit, als het maar hard is en als we maar wat kunnen meebrullen. Het doet me denken aan één van de beste hardrockbands Motörhead. Aan hen werd eens gevraagd waarom ze altijd zo loeihard speelden. Stel dat mensen doof raken als gevolg van ons optreden, dan is Motörhead het laatste dat ze hebben gehoord, was het antwoord ....
Nou ja, zo hard was het hier nu ook weer niet, maar stel dat de wereld zou stoppen met draaien na deze zaterdagavond, dan hebben we toch maar fijn Reboelje als laatste gezien! Steeds als ik me wil overgeven aan een iets uitbundiger dansen en springen word ik herinnerd aan het gebonk in m'n hoofd. De lêste nacht ging net zo lekker. Misschien vochtgebrek? Ik ben ook nog eens Bob en moet wat biertjes afslaan. Dan nog maar eens cola en een sigaar, al weet ik dat dat averechts werk.  Terwijl de band na afloop van de tweede set even van het podium af gaat worden bliksemsnel sterretjes uitgedeeld. Die had Hanneke helemaal onderin de tas weggestopt. Er is geen brandgevaarlijke kerstversiering en bovendien is er vooraf toestemming gevraagd, dus de fik erin. Het is een mooi gezicht. Reboelje komt terug met It famke, de hûn en de houtkapper. Wie nog niet uit z'n dak ging gaat dat wel tijdens Dyn Prins. Wat mij betreft het hoogtepunt van de avond. Een enkeling heeft sterretjes bewaard voor het rustige deel tijdens dit nummer. Marije Maria kan ook nog wel. Opnieuw gaan de sterretjes rond. Het lijkt wel Stjerrejûn. Het nummer wordt lekker stevig uitgespeeld. Zal dit nummer opnieuw hoog in de friese top 40 staan? Het laatste nummer laat zich gemakkelijk raden. Ik weet niet wat Trije nog zo bijzonder maakt. Het lijkt iedere keer weer een uitputtingslag. Misschien nog wel meer voor het publiek dan voor de band. Ik geef het toe: ik was blij dat het afgelopen was. Voor de nababbel hoeven we het pand niet uit. Als de meeste mensen zijn vertrokken is duidelijk te zien dat de sterretjes toch de nodige schade hebben aangericht. Gelukkig is de vloer niet brandbaar gebleken. De terugreis verloopt minder vlot. Sneeuw en hagel en af en toe een strooiauto uit de andere richting. Het is tricky, maar met enig geduld komt ook deze Bob-met-de-pijn-in-z'n-kop weer veilig thuis. Het was me het jaartje wel!

TEADE

Hieronder weer even een lijstje van welke albums de gespeelde nummers komen.

Dit verslag is, vanwege allerlei drukte, later dan gewoonlijk. We weten inmiddels dat Reboelje op de eerste plek is geëindigd. GEFELICITEERD!!! Het friese publiek, waaronder jij en ik, horen Marije Maria dus liever dan In nije dei en Wa bisto? Het zijn alledrie toppers en dat wordt met zulke polls steeds weer duidelijk. Toch heel knap dat Reboelje dat allemaal op eigen kracht kan. Hoe lang nog?'t Was me wel een sfeertje, die oudejaarsmiddag. Oliebollen bakken in een koud hok, de radio op vol volume op de friese top 40 en maar weer lekker meebrullen. En het werd steeds kouder. Marije Maria hebben we maar binnen meegezongen. 't Is zelfs nog gefilmd! Op nieuwjaarsdag zal ik m'n schoenen aantrekken. Tsjonge, wat zien die eruit! Jawel, eerst schoenpoetsen; die gekke Harlingers toch!