Optreden Parrega   3 november 2001        

Het kan soms raar lopen. Stel, je hebt ooit eens een Reboelje-cd gekocht. Je hebt 'm één keer afgespeeld en daarna verdwijnt ie onderin de kast. En jaren later organiseer je je eerste Reboelje-optreden. Zoiets overkwam Geke en Mink Zijlstra die al tijden in het bezit zijn van de cd "Simmersnie". Nu ken ik die Mink een beetje en hoewel er zo'n vijftien jaar leeftijdsverschil tussen ons beide is kunnen we het aardig pratende houden als het om de muziek gaat uit het eind van de jaren zestig, begin zeventig.
Zo kreeg ik eens een LP van mijn favoriete Britse band van hem; hij had 'm dubbel. Toen ik 'm vertelde dat ik veel plezier aan de muziek van Reboelje beleefde wist hij zich vaag te herinneren dat z'n vrouw daar ook een cd-tje van moest hebben. We spraken af dat ik een schijfje zou branden met wat Reboeljeliedjes die hij misschien leuk zou vinden. Nou, dat hebben ze daar in huis geweten! Veel van die liedjes kwamen zaterdagavond voorbij in de sporthal van het dorpshuis "De Gearhing" in Parrega. Niet helemaal gerust op voldoende belangstelling verschijnt er die vrijdag voorafgaand aan het optreden nog een advertentie ter grootte van twee-en-een-halve postzegel in de LC, maar wel op de strategische plek precies op het midden van de pagina. Of het nu door die advertentie is gekomen of niet, maar er zijn ruim driehonderd man die de gang naar het dorpshuis hebben gemaakt. Een enkeling, we zien ze wel vaker, komt van boven de hoofdstad. Mooie aanwijsborden (zou leuk staan in hèt Reboeljemuseum) geven de route aan zodat niemand kan verdwalen. De rest van publiek bestaat vooral uit de lokale bevolking van Wûnslâners die, zo lijkt het, een avondje vrijaf hebben gekregen van hun kinderen. Het is dan ook een drukte van belang in het achterste gedeelte en zoals gewoonlijk heeft iedereen elkaar weer veel te vertellen. Maar goed, wij komen voor de muziek en die is, dat verklap ik alvast, de avond goed. Erg goed.
Het is alweer kwart voor tien geweest als de muziek op cd van Van Morrison plaats maakt voor de band. Simmersliep staat direct als een huis. Ja waarachtig, er zijn er al drie aan het dansen. Het zijn de "groupies" Hanneke, Jenny en Peta, ze zijn bezig met de warming-up. Het valt me op dat het geluid harder staat dan anders, maar het stoort mij in ieder geval niet omdat alles wel zo'n beetje klopt. Daar bedoel ik mee dat de instrumenten afzonderlijk goed doorkomen en de zang goed te verstaan is. Bovendien is er een mooie belichting. 't Kost een paar centen maar dan heb je ook wat, nou? Dat begint al meteen goed dus. Het rustige Myn freon zullen de meeste mensen hier nog niet kennen, maar door het contrast met het vorige nummer weet Parrega al snel wat het met Reboelje in huis heeft. Der is net mear zorgt ervoor dat menigeen een beetje los komt. Voor het eerst staat Wûnslân op de setlist. Da's natuurlijk wel bijzonder, vooral omdat we juist in die gemeente te gast zijn. Zo kan de burgemeester, eveneens aanwezig, ook nog eens genieten van het geslaagde project. Al doen Durk en Tsjerk nog zo hun best, bij deze live-uitvoering kunnen ze de achtergrondzangeressen nog niet doen vergeten. Diezelfde zangeressen gaan waarschijnlijk nog eens met Reboelje optreden, dus houd de agenda in de gaten. Na Dyn Prins komt het rustige Langstme. Voor wie het nog niet weet, dit betekent verlangen. Het nummer wordt altijd door Durk gezongen, maar vaak brult er menigeen op mee. Best wel jammer voor zo'n gevoelig liedje over een vrouw, maar het is niet uitgesloten dat het over een man of een kind gaat, die zo graag het een en ander van een man wil. Wat de tekst aangaat is een Nij begjin een heerlijk oppervlakkig liedje, waarin altijd plaats is voor een solo. Dan weer een gitaarsolo, maar een solo op tamboerijn, viool of djembé komt ook voor. Misschien komt er nog eens een Hans Boschma-trompetsolo of eentje op didgeridoo. Als ie nu nog had geleefd dan zou de Muzykman er ook vast iets leuks van hebben weten te maken. Hij speelt tenslotte puur voor z'n plezier, voor de liefde en het geluk. Het lied dat Marius over hem heeft gemaakt straalt dat allemaal uit. Het volgende nummer Hein wordt al lekker meegezongen, er wordt volop gedanst en de groupies zijn volop op bedrijfstemperatuur. Medusa is niet alleen een geweldig nummer; het is dat Tsjerk dan al vier verschillende instrumenten heeft bespeeld en daar heeft het publiek vaak enorme bewondering voor. Elkaar innig omarmend zie ik mensen op de dansvloer staan.
Tijd voor de eerste pauze en een mooi moment om wat reacties te pakken. Misschien zoek ik steeds de verkeerde mensen uit, maar ik kom vrijwel nooit iemand tegen die het allemaal maar niks vindt. Er zijn eigenlijk ook nooit mensen die na die eerste set vertrekken. Het lijkt er zowaar op dat ze wel blij zijn dat het even rustig is om te kunnen bijpraten, een shaggie te roken, een biertje te halen en nog even piesen. Mink loopt intussen glunderend en met twee glazen bier in de handen door de tent en krijgt steeds meer positieve reacties. Een half uurtje later staat het podium vol rook. De boel wordt klaargestoomd voor de 2e set die begint met Kom mar, kom mar. Een rustig tempo met heftige uitbarstingen. Het is goed te constateren dat licht en geluid vandaag goed op elkaar afgestemd zijn, dat geeft zo'n nummer nog meer power. "Allicht, het is een goeie jongen, die Koen", zegt Frits "Philips" Hillegenogwat, die zelf ook het één en ander van licht afweet. Met de Fûgel yn dy wordt het gezellig druk voorin. De muziek staat zo mogelijk nog iets luider dan voor de pauze. Achterin de zaal schijnt het iets minder goed te klinken, dat zou kunnen want het blijft per slot van rekening een sporthal en geen concertzaal. Wurch, it Famke en it Folksgerjocht gaan in één ruk door en, het is wel eens anders geweest, de band is in staat om de aandacht en de sfeer vast te houden tijdens deze hele set. Doch de raaie wordt veel op de radio gedraaid en is ook hier in Wûnslân bekend. Voor de echte fans en voor gitarist Tiede De lêste nacht (la-di-da) in de gewone versie. We la-di-da'en luidkeels mee, maar helaas voor ons komen we niet boven de muziek uit. Dat lukt evenmin met het vrolijk klinkende Nûmerke 12. Als het aan Tiede ligt staat dat nummer vandaag voor het laatst op de setlist, zo vertrouwt hij me na afloop toe. Ik ben het er niet mee eens, maar ik weet wel een alternatief. Aan het eind van deze set dan nog twee nummers waarin Tiede (de rest van de band zet zich trouwens niet minder in, hoor) zich lekker kan uitleven. De deade man kan zich zonder Femmes Vattaal (of waren het nu Holle Fetsjes) ook best wel redden. Lekker simpel rammen op die gitaren en drums en niet al te veel tekst. Bijna vijftien jaar oud en toch tijdloos. Tijdens het intro van Gjin liger kan ik mooi even naar het toilet. Gelukkig, Koen heeft de stroboscooplamp of hoe zo'n ding dan ook mag heten aangezet. Van mij mag hij blijven. Op z'n knieën schreeuwt Marius het uit dat hij toch echt gjin liger is en wij vinden het allemaal prachtig. Mink en Geke moeten staan ook vooraan en moeten dat nummer ooit een keer gehoord hebben; het komt nl. van Simmersnie. Een beetje beduusd kijken de mensen hoe de bandleden van het podium gaan. Is het nu al afgelopen? Ze hoeven niet lang te wachten op de toegift. Er komen nog drie nummers. Als eerste Marije Maria waarbij weer heel wat afgeknuffeld wordt. "Doen we nu Trije of niet", moet Rommert gedacht hebben. "Laat ik het dan zelf maar inzetten". Nou, toch maar een intro van het hee-o-hee lied, besluit Marius. Parrega is nog geen Burgum of Wommels, maar in potentie is het klimaat aanwezig om "het dak eraf spelen" van toepassing te laten zijn. Als je bedenkt dat het hier pas de eerste keer betreft, dan kan er nog wat moois groeien. Flink bezweet   ben ik dan al en eigenlijk heb ik het ook wel zo'n beetje gehad. Er komt nog één nummer. Een tijdlang was dit hèt laatste nummer, maar het werd wat afgezaagd: Tunnel fan it ljocht. Het wordt sinds "Sirkus Oudwoude" iets anders gebracht en verdient eigenlijk wel een studio-opname voor een B-kantje. Toegegeven, dit nummer staat al op drie verschillende cd's dus dat wordt ook wat te gek. Het is half een als de laatste tonen vanuit de tunnel hebben geklonken en het licht eenzaam achterblijft. Een terecht applaus en over twee weken is er meer Reboelje. Nu ben je van mij gewend dat ik er altijd een of twee nummers uitpik als de mooiste van de avond. Met de beste wil van de wereld lukt me dat deze keer niet, evenmin kan ik er een slecht nummer uitpikken. Eigenlijk klopte alles van begin tot eind. Het lijkt wel professioneel !!
Na afloop verkoopt Douwe weer de nodige cd's. Steeds weer komen diezelfde vragen: Staat die en die er ook op? Het is daarom dat ik hieronder nog eens extra aangeef van welke albums de gespeelde nummers komen.

teade