Bantega, koude feesttent 9 juni 2001
Deze week was bij ons thuis wat anders
dan anders. Anderen bedenken misschien pas op het laatste moment ergens naar
toe te gaan, maar bij ons stond het programma voor deze avond allang vast. Het
was dat er hier en daar nog wat afleiding tussen zat anders waren die weken
nooit zo snel voorbijgegaan. Hoe het ook zij: Laura was ver van tevoren alweer
uitbesteed en Jenny zat zoals gewoonlijk om 18.00 uur al te popelen terwijl
het optreden pas om 21.00 zou beginnen. Omdat ik haar nog beloofd had ergens
een hapje te zullen eten gingen we dan maar.In Fryslân zijn zulke leuke plekjes,
maar je moet ze wel weten te vinden...
Bantega ligt in Lemsterland en wel zo'n beetje op de grens met de Stellingwerven,
het westen in dit geval. Je hoort mij niet zeggen dat de Stellingwerven niet
bij Fryslân horen; integendeel, ik mag er graag zijn en zou me ook graag wat
meer in hun cultuur verdiepen. Die Stellingwarfer colums in de LC zijn juist
zo leuk te lezen. We maken onze tussenstop in Spanga, één van die leuke plekjes.
Op de hoek, aan de provinciale weg, ligt het gezellige huiskamercafé van de
familie Huizinga (nóg gezelliger dan Hotel Reboelje) voor wie ik nu wat gratis
reclame ga maken. Ik ben er eens eerder geweest en zat toen in een aangebouwd
gedeelte te eten. Je hebt daar een mooi uitzicht, maar verder ook niet. De gezelligheid
komt vanuit het café zelf, aan de stamtafel. "Wat is dit nou?" moet
Jenny gedacht hebben als we binnenkomen. Opgewekt en open als wij zijn worden
we direct als "okee" ingeschat en mogen we aanschuiven aan die stamtafel.
Twee oudere stamgasten hebben hun maaltijd net op en boeren onder het genot
van het zoveelste drankje nog wat eten op. Terwijl we bestellen neemt de één
die recht tegenover Jenny zit haar eens goed op: "friezin zeker??"
"Ja, uut Liwadden", antwoordt ze. Hij weer: "Vakantie, fietsen,
wat kom je doen?" "We gaan naar Bantega, naar Reboelje", zei
Jenny. "Oh, Reboelje, daar hadden we het hier net over", zegt de man
weer, "wat is dat?" Je zult begrijpen dat het ijs direct gebroken
was. We kletsen gezellig verder over wat ons zoal bezielt om naar Reboelje te
gaan. Ze zijn best wel nieuwsgierig geworden, maar hebben voor het vervolg van
de avond andere plannen. Spanga is voornamelijk bekend van de opera die daar
in de openlucht wordt opgevoerd. In juli is het weer zover, zegt de uitbaatster,
dan wordt het hier weer lekker druk. Live-muziek in het cafë heeft ze liever
niet, want die jeugd maakt er dikke rotzooi van en daarvoor is het café haar
te lief. Haar uit de kluiten gewassen dochter eet gezellig een hapje mee en
wordt voortdurend door de heren op de korrel genomen en ligt aldoor in
een deuk. Jenny en ik genieten zichtbaar van deze ongedwongen sfeer; de avond
begint goed. Wie weet gaat Reboelje ook de Stellingwerven ook nog eens veroveren,
ik zie al uit naar een optreden in het openluchttheater, voorafgegaan door een
heerlijk diner aan de stamtafel.
Via de oude zeedijk, die route zou je ook eens moeten rijden, komen we om kwart
voor negen in Bantega aan. Onderweg wemelt het van de heteluchtballonnen die
over het uitgestrekte polderlandschap varen. We parkeren de auto pal naast de
feesttent en de klanken van een onbekend Reboelje-nummer schallen naar buiten.
"Zijn ze nou al begonnen??" Het blijkt de soundcheck te zijn. Eigenlijk
blijken we weer eens veel te vroeg te zijn. Douwe heeft ons gezien en komt ons
al tegemoet. Reboelje speelt pas om elf uur, zegt hij, en er is geen voorprogramma.
We lopen met hem mee naar achter het podium. Als groupies houden we ons ineens
backstage op terwijl de band nog een paar nieuwe nummers oefent. Met koffie,
de laatste HAMANARAS en bijkletsen doden we de tijd. Een half uurtje later arriveren
Peta en de boys en wordt het al een gezellige boel, daar backstage. Ik vang
zo nu en dan wat flarden op van ontwikkelingen waarover HAMANARAS nog geen mededeling
kon doen. Belangstellend als jullie lezers zijn kan ik het niet
laten daar wat van te vertellen, al blijven enkele zaken "off the record".
De reden waarom "Greppels en grinzen" maar uitgesteld wordt, bijvoorbeeld.
Dit is te wijten aan nieuwe projecten waarmee de band bezig is. Je wist al van
het Boele Bregman-project, dat loopt, maar er moet volop geoefend worden. Dan
is er een nieuw project rondom de ^^^(%%><><><"""##
... verrek, zeg wat begint die computer gek te doen...opening van een .... het
lijkt wel censuur ... &&**""""<><><>
ûnslân. Daar zit een heikele kwestie aan vast. Als je het grutte Reboelje Interview nog eens naleest zie
je een belangrijke ontwikkeling. Vroeger moesten ze en bepaald aantal cd's verkopen
om quitte te spelen en met het geld van wat ze extra verkochten konden ze aan
een toernee of een nieuw album beginnen. Inmiddels lopen de cd-verkoop en de
optredens als een trein en hebben ze het geld al voor een belangrijk deel binnen
als ze aan een nieuw project beginnen. Wil dat allemaal gerealiseerd kunnen
worden dan moet er meer tijd beschikbaar komen om teksten en muziek te schrijven
en vooral te oefenen. Nu, tijdens het weekendje Rotterdam is besloten bij wijze
van proef een dagdeel langer aan de band te besteden om de productie te verhogen.
Tiede deed daar in de HAMANARAS al verslag van. Ruim een maand later is de proef
geëvalueerd en is besloten zo door te gaan. Dat betekent minder werken en Reboelje
het verschil laten betalen. Vanaf heden gaan de heren dus als professionals
door het leven, 't is maar dat je het weet.Terug naar Bantega, als aan de horizon
de laatste rode ballon langzaam de grond inzakt. Het is tien uur geweest en
er zijn ook al een stuk of tien gasten in de feesttent. Er zou een discotheek
moeten draaien maar alles dat we horen is de hardrock die Ale heeft opgezet.
Inmiddels is Jan (vandaag zonder Hanneke) present. Hij is de hele dag druk geweest
en heeft ook wel trek in wat afleiding. Langzamerhand wordt het drukker in de
tent. Veel plaatselijke jeugd (niet het type Reboeljepubliek) vermaakt zich
met elkaar. Een groepje meiden neemt bezit van de toiletwagen om zich nog wat
op te tutten en wij nemen nog maar een beker koffie om elf uur 's avonds.
Eindelijk is het dan zover dat het optreden kan beginnen. Jenny staat al vooraan.
De rest op minimaal tien meter afstand. Ineens lijkt zo'n tent immens groot.
Wat een verschil ook voor de band die de dag ervoor tijdens een trouwerij speelde
in een beperkte ruimte en nu voluit kan knallen, maar voor wie? Ik schat dat
er hooguit 250 belangstellenden zijn in een tent waar wel 1500 mensen in kunnen.
Marius kondigt aan dat Reboelje op het podium staat en dat het leuk zou zijn
als iedereen wat naar voren zou komen. "Wy begjinne dreech en wy sille
ek dreech eindigje mei tuskentroch wat oare dingen", zegt hij. De eerste
set begint met de Muzykman en dat loopt lekker. Je kunt zien dat ze hun best
doen om het goed te laten klinken. Schijnbaar hebben ze er geen last van dat
het meeste publiek zover naar achteren staat. Simmersliep en Myn freon vallen
er ook lekker in, maar wat is er toch met de belichting. Het is net of er iemand
aan het experimenteren is. Tjerk en Durk doen Der is net mear en daarna komt
het eerste nieuwe Einlik frij. Jan en ik staan (ook) achterin en zijn nog aan
de koffie. We zijn het er gauw over eens dat dit weer zo'n nummer is van dertien
in een dozijn, zo'n concept-nummer. Het langzame en meeslepende thema met een
ongetwijfeld weer vage tekst. Je zou het direct herkennen als Reboelje-nummer.
Als het al op cd verschijnt hoop ik dat er wat meer toeters en bellen aan te
pas komen. De rest van de set bestaat uit het bekende werk zoals Dyn Prins.
Nou dacht ik altijd dat ze dat nummer zo uit de losse pols spelen of om er even
in te komen, maar dat is dus niet zo. Er kan ook wel eens iets fout gaan. Langstme
blijft een mooi nummer. Zeker voor Johan (één van de boys van Peta) omdat het
zijn all-time favorite is. Hij staat al net als Tjerk met de vingers in oren
aah-aah-aah te zingen en ondergáát het nummer. Aan het eind heeft ie trouwens
de vingers in z'n neus; dat heb ik Tjerk nog niet zien doen, toch?
De Swarte Ridder staat niet zovaak meer op het repertoire, maar een beetje meer
tempo kan geen kwaad. Er is tenminste iemand die de ruimte op de dansvloer goed
weet te benutten. Ik noem hem de danser. In z'n eentje danst hij met een draaicirkel
van zo'n acht meter tussen de groepjes publiek in. Hij weet het uiteindelijk
de hele avond vol te houden. Marius probeert nog één keer het publiek naar voren
te halen met Marije Maria, maar het heeft geen effect. It folksgerjocht verandert
er ook niets aan. Dan maar even pauzeren.Alsof ze wakker worden daar in Bantega.
De discotheek neemt het over en de jeugd struikelt bijkans over elkaar om naar
voren te komen en gek te doen. Op Hennie Huisman's "Met z'n allen"
bijvoorbeeld, of het Bananenlied. Jan en ik kijken elkaar mistroostig aan en
vragen ons af wat we hier eigenlijk komen doen. Wat Reboelje hier eigenlijk
komt doen. Het is zo'n schril contrast. Reboelje is eigenlijk maar een storend
element in hun belevingswereld. De danser vindt het ook maar niks. Hij hangt
wat tegen een dranghek aan en wacht op wat komen gaat. Douwe is de terugreis
alweer aan het organiseren omdat hij nog meer verplichtingen heeft. Wat wordt
het: trein of interliner; via oost of west. Bij mij thuis vind ik ook best,
maar dat lukt niet. Reboelje neemt alweer bezit van het podium als de disco
nog vrolijk een nieuw nummer opzet. Daarna is het tijd voor de tweede set met
De fûgel yn dy. Er blijft zowaar wat publiek voorin hangen. De danser moet uitkijken.
Dan komt het tweede nieuwe nummer. Het heet Omke Jan en doet me denken aan iets
van De Easy Riders. Je zingt het refrein zo mee, let maar op. Het schijnt al
een jaar of acht oud te zijn maar gaat nu op cd verschijnen. De rest van deze
set wordt wat lichtvoetiger dan de eerste. De spaansche mich, Wurch, De lêste
nacht en Hein, ze gaan in een ruk door en dat doet de danser ook. Met noemerke
12 wil ik ook wel even springen en krijg Hijlaard mee. Die doen ook mee op de
Merkeman, net als Jenny die in recordtijd terug van de toiletwagen is. Tijdens
It famke, de hûn en de houtkapper komt er een dwarsfluit voorbij. Marius zegt
het er maar even bij voor de plaatselijke jeugd. Het laatste nummer is Medusa
en daar is niets mis mee. Marius heeft nog net tijd om alle bandleden op te
noemen en dan is het uit met de pret (voor ons) want de disco is alweer begonnen.
Een toegift had ook wat teveel van het publiek gevraagd. Jan heeft het wel gehad.
Nu Hanneke er niet is kan hij vroeg weg. Toch mooi dat je er was, Jan. Volgende
week weer, hè? Jenny wil nog niet weg dus blijf ik ook nog even. Net als Hijlaard.
Monte is er ook en geeft mij een cassette van EV. Die band kun je later
in het jaar tezamen met Reboelje en De Kast zien optreden in De Trije. De avond
die voor ons zo verassend in Spanga begon eindigde net zo verrassend in het
dorpshuis van Engelum. Hoe we daar terecht kwamen is een verhaal apart, maar
dat is "off the record."En de danser? Hij meldde zich na afloop bij
Douwe en schafte direct vijf cd's aan. Kijk, dat is nou de winst. De beste man
heeft vast een relatie of buren dus binnen no time is de vlek weer een tikkeltje
groter. Misschien woont hij wel in de Stellingwerven.
TEADE