Hijlaard, De Twatine, 3 maart 2001

Op een wat ongebruikelijke tijd lig ik die zaterdagavond in bed. TV aan op Canal+, want die laat een herhaling van NBA basketball zien. Dat is mijn sport en het gebeurt niet zo vaak dat ik dat kan zien. Een paar keer vallen m'n ogen dicht; ik heb echt moeite wakker te blijven. Slaap je al? roept Jenny van beneden. Ze bedoelt eigenlijk: ben je al klaar, want ik wil nu eigenlijk wel eens naar Hijlaard.
Rustig maar, denk ik. Voor half tien spelen ze toch niet en het is nu nog maar half acht. Toch maar overeind, de ogen even uitspoelen, de pronk aan en naar beneden. Geen koffie?? Er is 's avonds altijd koffie, maar nu niet. Ze wil graag weg, want ze wil de hele avond van begin tot eind meemaken (heb ik zelf ook wel eens last van). Enigszins nerveus steekt ze nog een sigaret op. De Pacers maken een achterstand van 21 punten helemaal goed en ik ga er nog eens helemaal voor zitten. Seattle laat het niet meer op een verlenging aankomen en wint. Jenny is ook blij, want we kunnen weg. Met een cd van Reboelje in de autoradio op weg naar Jan (oomzegger) en naar Willem (broer). Beide hebben een fles BB/cola mee voor de kou en toch is er echt wel verwarming in Hijlaard. We rijden het dorpshuis al voorbij, omdat we al zingend over it Eilân yn de see niet op de bordjes letten. Maar de auto kin ek efterút en we parkeren. De beerenburg blijft in de auto achter. Drie potige heren bij de ingang weten even niet wat voor vlees ze in de kuip hebben. Die beide jongens komen nl. nogal eens met justitie in aanraking en op de een of andere manier valt dat op. Ik leg vlot een snip op de balie en zo mogen we, gestempeld en wel, doorlopen. In de brand...uit de brand. Zo is het dorpshuis er gekomen en het is er gezellig. De drijvende krachten voor de muntverkoop en de bar zijn al redelijk op leeftijd. Weinig jeugd met dat plichtsbesef? Hoewel, achter de bar staat een oude bekende voor mij: kleine Klaas. Althans vroeger op school was hij klein. Na 15 jaar zie ik hem bijna recht in de ogen. Hij ziet er tenminste nog jong uit met z'n bijna veertig jaren.
Er is weer aardig wat plaatselijke jeugd komen opdagen voor het concert. En wat hadden ze elkaar weer veel te vertellen...Met de eerste klanken van Swimmer schrijdt Jenny met Hanneke naar voren. "Die zien we vanavond niet weer", zeggen (de andere) Jan en ik tegen elkaar. Jan en Willem herkennen de eerste drie nummers en met De lêste nacht komen we ook wat meer naar voren. Tijdens Hein gaat het volume nog hoger, want de zang komt bijna niet boven het gekwek uit. Winternacht is het sein om foar de wille en de leafde te spelen. Dyn Prins rijdt een blokje om op z'n witte paard om Tiede wat solowerk te gunnen. Ik verwacht tussen nu en een jaar - als dank - een nummer dat hijzelf geschreven heeft, want hij speelt op het moment de sterren van de hemel. Ook Rommert heeft er zin in. Klinken z'n drums nu anders dan anders? Ik sprak hem er in Franeker over dat z'n partijen van de eerste cd's een stuk creatiever zijn dan het recente werk. "Komt mede door de computer", zei hij. Met de tweede set komt Hijlaard in beweging. Steeds meer volk dat Peta, Jenny en Hanneke gezelschap houdt op de dansvloer. Ik doe er zelf ook al aan mee. Diezelfde Peta (die deze avond mee organiseerde) mag meezingen op Simmersliep en dat doet ze vol overgave. Het publiek wil zelfs meer, maar Douwe moet ook nog het podium op. Hij staat liever niet in de schijnwerpers, maar het is met name Hanneke die hem vanavond op de voorgrond plaatst. Vanwege z'n naderende verjaardag mag hij van 45 vrouwen 45 rozen en 136 túten in ontvangst nemen tijdens de Raaie. Oh la la la, Oh la la la...
De rest van deze set wordt er regelmatig van instrument verwisseld en zo kan het publiek dat nog niet zo bekend met Reboelje is waartoe de jongens in staat zijn. Broer Willem weet niet wat hij ziet tijdens Gjin liger. Zo geweldig zo'n expressie. Tijd voor een toegift.Die komt er met Marije Maria. Altijd prijs! De dansvloer vol met soms emotionele mensen. Ze blijven ook staan dansen bij de Merkeman. Het drumpodium is te klein bij Trije. De zaal ook bijna. Een geweldige afsluiter van weer een geweldig concert. Ofschoon dit voor mij nummer 20 is slaat de verveling nog niet toe. Vooraf en achteraf denk ik wel eens of het nu allemaal wel zo nodig moet, al die concerten bijwonen, maar als je er eenmaal in zit dan is en blijft het toch iedere keer weer een belevenis. En er is geen optreden gelijk. Volgende week is er vast weer een Deade man in het Magysk Teater in Burgum bij.

teade