Reboelje in St Jacobiparochie, 18 november 2000
Helemaal geen familie gisteren in
St. Jabik, behalve de steeds groter wordende Reboelje-familie. Ze waren er weer
allemaal: Tjalling, Alys, Theunis, Hanneke, Jan, Tiety en Sjoerd, Wiebe, Alie,
it Famke, de hûn en de houtkapper. Heel veel kinderen die, denk ik, 's middags
nog bij Sinterklaas zijn geweest waren met hun ouders van de partij. Leuk om
zoveel nieuwe gezichten te zien. Zelfs oude bekenden uit m'n CBTB-tijd kwam
ik er tegen.
Het eerste dat mij opvalt is de mooie lokatie hier in De Groate Kerk. De hele
zomer heeft zich hier een aantal aktiviteiten voorgedaan in het kader van het
behoud van de (stichting) alde fryske tsjerken. Reboelje mag vanavond het sluitstuk
verzorgen. Het podium is opgeluisterd met veel lampen en laserlicht ('t wordt
steeds mooier) en de zuilen zoals we die nog van de Harmonie en 't Posthuys
kennen. Tjalling (één van de bouwers) ziet direct dat er een pit stuk is, of
kwam het nu door het rookgordijn? Afijn, het is acht uur en dat is precies het
tijdstip waarop het sitkonsert moet beginnen, maar omdat het publiek nog steeds
toestroomt wordt nog even gewacht. na een kwartier is iedereen toch wel "te
plak" en wordt het donker.
De vijf mannen van Reboelje komen het podium op en worden aangekondigd door
mevrouw Hilarides. Ze vertelt waarom het juist Reboelje is dat hier vanavond
optreedt en dan kan het beginnen zou je zeggen... ze gaat echter onverstoorbaar
door en verhaalt over het Jabikspaad en is "blij verrast" dat haar
speech met zoveel applaus wordt ontvangen. Als ze vervolgens verder gaat over
de friese kerken in de oorlogsjaren en alweer een spontaan applaus in ontvangst
mag nemen heeft ze in de gaten dat het publiek voor Reboelje komt en niet voor
haar. Met deze mevrouw Hilariteit-show begint de avond goed.
Marius, de zanger van Reboelje neemt het dan maar van haar over: "sy mei
aanst noch in nûmerke dwaan". Reboelje neemt ons eerst mee in een droom
over "Nije kleuren, nije bisten". Voor mij kan de avond al niet meer
stuk. Het geluid (althans de stem van Marius) is erg goed te verstaan; iets
dat weleens anders is. Het tweede nummer laat ons allen al wat ongeduldig
heen en weer wiebelen: "Der is net mear". Een nummer dat niet zo vaak
gespeeld wordt is De Muzykman. Het begint heel rustig en zelfs wat saai, maar
de laatste minuten van deze verlengde versie zit het tempo er goed in en blijkt
dit best wel een goed nummer te zijn om live te spelen. Inmiddels is gastmuzikant
Remi
Adriaansz met z'n viool ook op het podium gekomen. Dankzij die viool
en de dwarsfluit die Tsjerk zo nu en dan ter hand neemt begrijp ik weer een
beetje waarom de aankondiging van Reboelje-optredens in de LC onder het kopje
FOLK staat en niet onder POP. Ik vind Reboelje een popband en geen folkband.
Die folkartiesten zijn in mijn ogen altijd van die categorie geitenwollen sokken
en te lang haar. Tijdens de rest van het concert heb ik zitten te genieten,
met name van die nummers die anders nooit langskomen: De kening moat dea; Keserá,
Noemerke 12 en Noflike jacht II. Met Remi krijgt "It eilan yn de
see" zo langzamerhand de status van een echte rock-classic, zoals Sympathy
for the devil, Comfortably numb en noem er maar een paar. Marije gaat zoals
zo vaak weer eens helemaal anders. Om een uur of elf is het afgelopen.
Trije is opnieuw de afsluiter en is er de oorzaak van dat iedereen staat te
klappen en te gek doen.
Tijd voor een pilsje zou je denken, maar helaas dit is een alcoholvrij concert.
Er mag geen bier verkocht worden. (Geef het dan weg, zou je denken?). Alleen
in de consistorie is bier, maar dat is voor Reboelje en medewerkers. Met de
Reboelje-familie gaan we dan maar gauw naar Leeuwarden om shoarma en voor een
afzakkertje bij ons thuis. zo wordt het toch nog half vier.