Woudsend,     14 oktober 2000

Op die mistige zaterdagavond rijden wij (Jenny en ik) vol verwachting richting Woudsend. Nog steeds een beetje balend dat we het concert van de week daarvoor in Workum niet konden meemaken. Ja, we gaan de laatste tijd ook zo vaak naar optredens zodat onze omgeving denkt dat Reboelje iets van een sekte is. Precies om half tien komen we aan. Wij krijgen in de gaten dat het vanavond “de nacht van Woudsend” is. In multi-functioneel centrum (mfc) de Driuwpôlle, dat uit een (groot) sporthalgedeelte en een (kleiner) dorpshuisgedeelte bestaat, spelen vanavond vier bands: Reboelje, Deadline, Koartslúting, Geradbraakt en Inferno. Van veraf worden we reeds begroet. Gelukkig, er zijn nog meer gekken in deze wereld! “Doch mar rêstich oan, it kin wolris healwei tolven wurde”, horen wij.
Om een uur of tien begint het wat te lopen met het publiek. Ook de jongens van de band komen dan binnendruppelen. Het valt ons meteen op dat het gros van het publiek niet de leeftijd heeft voor het gemiddelde Reboelje-publiek. Dat biedt kansen zou je zeggen… T
iede heeft nog wel even tijd om een babbeltje te maken over van alles en nog wat. Het duurt toch nog wel zo’n anderhalf uur voor de heren zullen gaan optreden en Ale heeft alles al zo’n beetje in gereedheid gebracht, zodat een korte soundcheck straks voldoende is.
Zo komen we nog wat te weten over het vervolg op “de Oere O #1”. Waarschijnlijk is dat deze dit jaar niet meer uitkomt. Dat biedt perspectief voor de organisatoren van de concerten begin volgend jaar; zij azen nu op de “CD-presintaasje”. Het bericht dat Reboelje in de MegaTop 100 zou staan klopt niet. Wat wel klopt is dat Henk Westbroek een frysk kwartiertje in z’n programma “Denk aan Henk” wil hebben. Met het succes van Twarres, de Kast kan Reboelje daar ook een graantje van meepikken. Henk heeft het echter niet alleen voor het zeggen. Ik hoop dat het gelukt is tegen de tijd dat deze Hamanaras uitkomt. Het doorgaan van het project Boele Bregman is nog steeds niet zeker. Met externe hulp probeert Reboelje toch nog subsidie te verwerven. Het feit dat Tiede, maar vooral Durk er zo enthousiast over is verdient een goede afloop. Over de toekomst van de band hoeven we ons geen zorgen te maken. Hoewel ik persoonlijk m’n twijfels had over de hechte band en of iedereen wel tot z’n recht komt heeft een zgn. “stille wand discussie” uitgewezen dat de mannen elkaar tot aan het bejaardentehuis trouw willen blijven, tenzij een legendarisch heengaan van iemand roet in het eten gooit. Wat je je hierbij allemaal moet voorstellen? Vraag het maar aan Klaas Sietse.  
Zo krijgen we de tijd tot het optreden wel om. Intussen nog even in de sporthal gekeken waar de mannen van Deadline spelen. Ze laten bekende nummers horen en dat ligt meestal al snel lekker in het gehoor. Het jonge publiek zingt en host enthousiast mee. Inmiddels is het mfc toch behoorlijk vol gestroomd en schat ik het aantal op zo’n duizend man. Die kunnen nooit in de zaal waar Reboelje speelt… als dat maar goed komt. Als Reboelje dan zover is en begint te spelen blijkt al gauw dat al dat (vooral jonge) publiek niet speciaal voor Reboelje komt. Ze kwekken rustig door als hebben ze elkaar in geen jaren gezien. Als het in de zaal te druk wordt gaan ze in het gangpad gewoon verder met kwekken. Nu was dat natuurlijk al voorzien en toevallig had ik het daar vooraf met Tiede nog over. Op het podium hebben ze daar nl. veel minder last van dan wij in de zaal. Ik besluit me er niet meer aan te ergeren.  Nog voor er een nummer is gespeeld komen twee wel erg jonge merkemantsjes naar Marius toe en vragen om het nummer Wa bisto? De jongens druipen weer af als Marius zegt: nee, geen Twarres. Later op de avond krijgen ze nog een beetje hun zin… Wa bin ik en wa bisto …  Om er even “in” te komen begint Reboelje met de Swimmer en Der is net mear. Al snel blijkt dat de mannen zoiets hebben van: ga lekker je gang en improviseer liefst wat. Dat is Tiede en Marius wel toevertrouwd. Rommert slaat, stoïcijns voor zich uitkijkend, om zich heen en speelt z’n potje net als Durk. Beide springen eigenlijk geen moment uit de band. Tsjerk kijkt met een wat ondeugende blik als wou hij zeggen: “wat sil ik dizze jûn ris efkes útfrette”. Onder hetzelfde motto wordt Sielesiik gestart. Dit nummer heb ik al heel lang niet meer live gehoord, maar volgens mijn buurman Tsjalling speelden ze het ook in Workum. Daarna De lêste nacht. Tiede haalt alles uit de kast en er wordt alweer spontaan gedanst. Inmiddels zijn Jan en Hanneke (die van al die andere verslagen) gearriveerd. In de wetenschap dat Reboelje speelt en op hete kolen zittend een bruiloft meemaken moest het bruidspaar het afleggen. Bij Djip yn mien siel moeten even de puntjes op de i en dat gaat goed. Hein mei syn meagere lea sluit het werk van de nieuwe cd af. Aangezien de laatste twee nummers live wat minder vlot lopen mag De fûgel yn dy uitvliegen. Omdat de sfeer er nu toch wel lekker in zit komt ook de Merkeman voorbij. Het Folksgerjocht maakt een einde aan de eerste set. Op weg naar de bar merk ik dat het toch behoorlijk druk is, ook voor de kastelein die mijn muntjes mooi laat liggen. In de sporthal gaat Deadline nog steeds tekeer. De sfeer zit er goed in daar. Na de pauze pakt Durk de tamboerijn en Marius de gitaar. Een Nij begjin van de tweede set dus. Het altijd weer meeslepende Langstme smoort helaas in het gekwek en daarom gaat daarna de beuk erin. Met de hulp van Froukje en Froukje wordt Hark hark de zaal ingestuwd. Een fantastische Tsjerk en Tiede slagen erin het publiek te overstemmen. Nu de zaal toch lekker aan het schudden is kan Doch de raaie er nog wel even overheen. Hier moeten we als trouw publiek toch iets meer mee doen dan alleen wat handjeklap. It Famke, de hûn en de houtkapper luiden het oudere werk in. Heel sneaky komt er steeds meer jeugd naar voren, want dit vinden ze toch wel leuk. Gjin liger klinkt elke keer weer anders: het is toch echt de bedoeling dat de zaal meedoet als Marius vraagt wat ze van hem vinden. Bij Wurch kunnen we weer even lekker la-la-lallen en dan komt als laatste nummer Medusa. Brutaal nemen twee opgeschoten meiden bezit van het podium om hun vriendjes te imponeren. Ik zie iemand achter mij kijken met een blik van: “wolle jim wol fuortgean, dit is ús Reboelje…”. Nou, Reboelje vindt het best. Zo best dat Trije er nog wel achteraan kan. Wa bin ik en wa bisto? Het kan Tsjerk en Tiede allemaal niets meer schelen. De een ligt op z’n rug te spelen en de ander staat in de zaal midden tussen het publiek.  “Dit wie Reboelje, oant Reboelje!”
De nacht van Woudsend gaat nog eventjes door. Reboelje snel aan de kant en de volgende band bouwt alweer op. Wij geloven het verder wel, Jan bestelt nog een drankje (6 x fris!!) en dan weer de mist in. Helaas weinig merchandise vanavond en dat is toch jammer. Er was zoveel jeugd en die jeugd is voor Reboelje vaak zo moeilijk te bereiken. Geef die tieners gewoon een schijfje met wat mp3-tjes, dat lijkt me goed voor de promotie.   Twee dagen later is dit stukje af en we hebben dan wel niet het beste optreden gezien, maar het was er wel eentje waar een ieder even lekker vrijuit kon spelen.