BLAU PARADYS en de kenners:

Beart Oosterhaven
''Alles top''

''Blau Paradys'' fan Reboelje is in prachtige foarstelling dy't elkenien sjen moat.
Ik sis mei sin ''fan Reboelje'', om't de foarstelling, nettsjinsteande de bestelwein foar de doar fan 'e skouboarch en 'e teatrale omballings by it ynkommen en ûnder it wachtsjen fan it publyk, pas ''goed'' begjint, as dat publyk yn 'e seal is en Reboelje de earste mjitte ynset. Fan dat stuit ôf hat de besiker it fielen dat er meinommen wurdt nei de magyske wrâld oftewol it ''Blau Paradys'' fan 'e byldzjend keunstner, Boele Bregman, dy't it ûnderwerp is fan Reboelje's muzikale eksposysje. It ymposante, seis meter hege, filmysk bewegende dekôr, wurket dêr net in bytsje oan mei!
Op in deeglike tekstuele basis fan Baukje Wytsma hat Reboelje in stikje fakwurk delset om jo tsjin te sizzen. De nûmers binne fokaal ôfwikseljendernôch (mei troch it ynsetten fan 'e froulju fan Three-ality, dy't boppedat fysyk it poadium ta in lust foar it each meitsje) en muzikaal biede se ek gâns ferskaat.
Dat sterk-wêzen fan 'e muzyk fan Reboelje - dy muzyk hat op himsels al in hiel soad drama yn - makket dat de dramatysk-teatrale eleminten dy't om it ''Reboelje-part'' hinne regisearre binne, der as gehiel wat ûndersnije. Se hiene, om mear tsjinwicht te bieden tsjin de muzyk, folle swierder oanset wurde moatten. No bliuwe se, dat stim ik de resinsint fan 'e Ljouwerter Krante mei, stykjen op it doarpsrevu-nivo. It iene mei it oare bringt my de wurden fan Eric Clapton yn 't sin, doe't dy yn 'e sechstiger jierren mei de Cream yn Amearika op toernee wie. Hy, Jack Bruce en Ginger Baker hiene doe gauris it idee dat se mei har trijen de oare (goedwollende, psychedelysk hampeljende) bands dy't dan spilen ''fan it poadium ôf blaasden''. De bydragen fan sokke bands waarden gewoan wei ûnder it geweld fan 'e Cream.
''Blau Paradys'' is as totaalfoarstelling dus wat yn ûnbalâns: in minder ''teatraal'' part en in poerbêst muzikaal part. Wat dat lêste oangiet is it tige spitich dat de nûmers fan Reboelje by it begjin fan 'e rige foarstellings noch net op cd beskikber wiene. Dat hie, mei wat airplay op Omrop Fryslân, grif ta noch mear útferkochte sealen laat.

Wjelsryp, 28 oktober 2002

(P.S. foar de HAMANARAS-lêzers,
De sljochtwei (muzyk)teatergonger is it gûl om goarre, wat ik hjirboppe - nuansearjenderwize - oer it jongste projekt fan Reboelje skreaun haw. Ik haw sûnt snein 13 oktober, de deis dat ik ''Blau Paradys'' yn Frjentsjer sjoen haw, op syn minst al tsien telefoantsjes en mailtsjes hân fan lju dy't witte woene wat myn betinken wie oer de foarstelling. De measten wiene it alhielendal net mei my iens. Dy fûnen ''alles top''! B.O)

Hans "The Horn" Boschma

Ik werd uitgenodigd door 2 Reboelje fans, Nynke en Pieta de Vries uit Joure om Reboelje te horen en zien in Wommels met het BP project. Daarnaast had Teade mij gevraagd iets te schrijven voor Hamanaras, het clubblad. Beide uitnodigingen zijn aan mij meer dan goed besteed. In de eerste plaats koester ik een bijna te grote affectie voor Reboelje sinds ik in het Wunslanproject en op de CD meespeelde. Naast alles wat ik al deed op trompetgebied, en dat is niet weinig, was en ben ik zeer trots op dit huzarenstukje waarbij Marius bleek geniale ideeen te paren aan een soepel leiderschap.
Een uur te vroeg was ik in Wommels, en in afwachting van Nynke en Pieta, vulde ik dit uur zittend aan een zonnig tafeltje in het cafe waar al snel de witte wijn werd geserveerd. De inspiratie die ik nu kreeg benutte ik om verder te werken aan mijn Friese Ballade Project. Dit 20 liedjes tellende project is aan mijn brein ontsproten na mijn samenwerking met Reboelje. De gigantische inspiratiebron die Reboelje kennelijk voor mij is geworden is onuitputtelijk.Later hierover meer, maar het komt neer op 20 liedjes gezongen door de beeldschone zangeressen van de Bigband Leeuwarden, Minka Zaal en wellicht ook Three-ality, begeleid door de Bigband Leeuwarden , het Noordelijk Philharm. Orkest en misschien zelfs 1 liedje door Reboelje (als ze willen zou ik dat fantastisch vinden), in het Fries ,Engels en Spaans.

Nu het verslag: Ik zag het BP project al eerder in Franeker dus ik was bevooroordeeld. Nynke, die zelf schildert, en heeeel goed verkoopt, was na afloop zwaar onder de indruk. "Het was mooi" klonk ze hees: "heel, heel erg mooi". Duidelijke taal voor een nieuwe superfan van Reboelje. De hond Fleur, op de arm van Pieta, vond het ook goed, maar soms iets te hard. Krachtig spel is niet hetzelfde als mooi. Een van mijn trompetpedagogen van het Kon. Concertgebouw Orkest, Freddy Grin, sprak in de pauze van een concert wat wij samen gaven in de Grote Kerk in Leeuwarden de door mij nooit vergeten tekst: "...zacht spelen Hans en langzaam, is het moeilijkst". Ik was namelijk bijna verzopen in het razend virtuoze barok piccolotrompet concert in Re majeur van Tessarini.
Pieta vertolkte haar gevoelens t.o. Reboelje als volgt:
"..Gelukkig was het klankenidioom van Reboelje superherkenbaar, het blijft gelukkig Reboelje." Recent kwamen zij en haar zus in het bezit van ALLE Reboelje CD's ook van de WunslanCD.
Maar voegde ze zachtjes toe, terwijl haar hond Fleur bleef slapen tijdens het concert: ".... de mensen langs de kant, de figuranten waren wat te statisch, ze hadden wat meer afwisselend theater kunnen doen". ".... en misschien ook wat meer humor toevoegen", lachte Pieta mij toe. ''Tja ... mompelde ik", ik ben maar een eenvoudige trompettist. Nynke, als schilderes, had graag meer schilderijen willen zien en dacht dat impressionisten, maar ook Marc Chagall misschien mede een bron van creativiteit aan BP had toegevoegd. "Nee, Nynke" zei ik: "Dit eerste punt van jou is juist om de smaak naar meer, de nieuwsgierigheid op te wekken". "Ik zal Thom Mercuur eens bellen" mompelde ze.
Pieta op haar beurt, zelf accountant en een sterke binding met Rachmaninoff en Segovia, had graag wat meer variatie in klank, toonsoorten en tempi gehoord maar bleef erbij dat Reboelje zichzelf moest blijven.Op een gegeven moment zei ze zelfs: "Een briljant is eenmaal geslepen" en later: "wil je hem mooier laten glanzen, voeg dan licht toe of een ander diamantje in het collier erbij." Ze bedoelde natuurlijk slagwerk, viool of cello en zelf hoopte ik dat ze zou zeggen: "...en trompet, natuurlijk". Maar dat deed ze niet. Nynke, de schilderes, is wat meer filosofisch ingesteld en had het over de teksten van de 2 sprekers. Ik ging even rechtop zitten, ik ben tenslotte zelf schrijver, tekstdichter en componist: "... Ronduit oubollig en voorspelbaar". Socrates zou hebben gezegd (uit het grieks vrij vertaald): "daar waar lui is de tong van 't spreken zal men snel het gelach verbreken". Ik zweeg, dit ging mij even iets te snel. Maar inderdaad, liever had ik, nu ben ik persoonlijk, gehad dat Reboelje zelf de teksten had geschreven van de dialogen. Daarvoor hebben ze meer dan voldoende spitsheid, woordkeuzes en humor zelf in huis. Nou ja, volgende keer beter.
Wat vind ik zelf? Ik weet als trompetsolist het volgende te melden: Ik heb wel genoten, ik ken Reboelje van binnenuit. Laat anderen het maar eens proberen beter te doen.
Nog een kleine toevoeging die ik was vergeten aan mijn verslag: Direct in het begin van het Reboelje BP theatergebeuren viel het mij natuurlijk op dat de drie nachtegalen, tegenwoordig Three-Ality genoemd maar door mij genoemd Godsownvocalstars, niet bijelkaar stonden. Pieta, de aan Rachmaninof en Segoviastrings verslaafde knappe accountant, kon uit de BP theater gekozen opstelling niet opmaken hoezeer de drie vocalistes aan- en bijelkaar horen te zingen. Ze kwam na afloop bij me, boog zich naar me toe, zodat niemand het verder kon horen: "Ik zag veel meer zangeressen", en "… waar waren die drie waar jij altijd zo over pochte"?. "Ja", probeerde ik, "eentje stond rechts, die donkere, maar de andere twee links, ze zijn blonde brunettes, in elk geval niet zo zwart als die rechts stond".
Pieta keek me min of meer vertwijfeld aan, ietwat teleurgesteld na mijn himmelhoch jauchzend en niet zum Tode betrubt relaas over het bijna siamese vocaaltrio. "Ze hadden veel meer moeten zingen en minder moeten aaaa-en ,oooo-en, oooo-en etc. als achtergrond". Ik maakte me er vanaf door te zeggen: "Nou , dan ga je maar naar de sterrejun op Thialf binnenkort, daar kun je ze helemaal als trio horen en zien". Nynke had inmiddels gehoord waarover wij redetwistten en zei filosoferend: "Ach ,ze zijn nog zo jong en nu al zo goed". "Ze moeten oppassen dat ze niet op het Gooise Matras komen", lachte ze en keek me ondeugend aan.of..."ging ze verder..of is er soms ook al een Friesch Matras". Ik liep weg om een glas wijn te halen voor ons drieen.